लुम्विनी_डायरिज
बिदाको दिन आंखा पनि आफै खुल्दो रहिछ। ६ बजे नै उठे, फ्रेश भए, नहु पनि किन आज मलाई मेरी सानू भेट्नु आउदै थी। उ मायादेवी पुगिसकेकि रहिछे, रिसाएको लवजमा फोन गर्दै भनि "टाईममा कहिले नपुग्ने है"। उसको यति वाक्य पछि फोन कट्यो, सायद उसैले काटि होली। म पनि हतार हतार कोठाबाट निस्के, भरखर बैनिले किन्देको रेबनको चस्मा, खैरो टिसर्ट र ब्लु जिन्समा। बाहिर पानी सिमसिम परिरहेको थियो, चिसोले मलाई छिटै असर गर्ने भय पनि छाता बोकिन यसकारण कि मलाई पानीमा भिज्न आन्नद आउथ्यो। लगभग एक मिनेट जतिमा गेट नँ ५ मा पुगेँ। बाटोमा धेरै जोडीहरु खुसी देखिन्थ्य। तर तिनै जोडी र तमाम मान्छेहरुका बिचमा मैले बच्चा बेला स्कुलबाट पिकनिक आउदा देखेको शरिर भन्दा खुट्टा ठुलो भयको उहि मान्छे विह्ल चियरमा सहयोगकालागि याचना गरिरहेको थियो। यस्ता कुराले कहिले नपग्लिने मेरो मन खोई आज कुन बतासले छोयो, खल्तिबाट बिस रुपैया निकालेर दिए। मनमनै सोचे म सोनोमा आउदाको लुम्विनी र ठुलोमा आऊदा सम्म यस्ले थुप्रै अनुहार फेरेछ, यहाका मान्छेहरु मान्छे बाट साहु भयछन् तर अहँ त्यो माग्ने दाईमा केहि परिवर्तन देखिन। सायद भगवानेले पनि गरिव र आसहायलाई नै हेप्दो रहेछन्। फेरी मेरो फोन बज्यो, सानुको थियो, उठाउन नपाउदै "म फर्किए" भन्दै फोन राखी। फर्किन त कहा सक्थि र माया गर्ने पाकि छ अनि घुर्कि लगाउछे मोरी, मनमनै सोचे। म हतार हतार मायादेवी मन्दिर पुगे, राजेश हमालले फिल्ममा धुलो उडाए सरिको बाटोमा आजकाल राता टायल(सायद) बिछ्याईछन् अनि जुत्ता चप्पल् राख्ने ठाऊ व्यवस्थित भएछ। जुत्ता खोल्दा खोल्दै सानूलाई देखे, मेरो एक आखरको सानुमै उसले मलाई देखी अनि नाक खुम्च्याउदै रिसाएको जस्तै गरि मतिर आई। किन रिसाएकि म आए त भनि नसक्दा उसले जहिले यस्तै गर्ने भन्दै मलाई प्याट पिटी अनि छाता ओड्नु पर्दैन भन्दै गाली गरि। यतिकैमा उस्को रिस सकिसकेको थियो, म जो उस्को अगाडी थिए। हामी मन्दिर जान अघि बड्यौ, प्रवेश द्वारमा नाम र ठेगाना लेखे अनि मायादेवी मन्दिर परिसर भित्र पस्यौ। पानि परेको भयर बिच्छ्यायको कार्पेट पुरै भिजेको थियो, त्यसैले हामी टायलमाथी बाट हिड्यौ। मरो मानसपटलमा भने पहिलेको लुम्विनी घुमिरहेको थियो र सानुलाई भने कति राम्रो भएछ है अहिले, उसले पनि "खोई मलाई के थाहा, तर यो भन्दा राम्रो त हजुर होइसिन्छ" भन्दै मतिर हेरि। मैले पनि मन्द मुस्कान दिए, आखिर आफ्नो तारिफ जो पाएको थिए। हामी भित्र पस्यौ, मुलद्वारमैै लेखिएको "कृपाय शान्त रहिदिनुहोला"ले मलाई कचतकुताई रह्यो। एक फन्को मारेपछि भगवान बुद्ध जन्मेको ठाउँ हेर्यौ अनि यत्र तत्र छरियका पैसा देखेर विकास कोष सम्झिय र त्यहाका कर्मचारि। हामी पोखरी घुम्यौ, त्यहाका कछुवा हर्यौ, त्यो बुढो रूख अझै पनि तन्नेरि नै देखिन्थ्यो। मलाई याद छ सानोमा तेहि रुखको विचबाट सास नफेरी छिर्यौ भने मनोकामना पुरा हुने आशमा गरेको त्यो बालापन, तर अहिले बन्द गरिएको रहेछ अनि आशोका पिल्लर हेरेर बाहिर निस्कनै लाग्दा उसले मालाई तानेर एउटा सेल्फि लिउ न भनि अनि आफ्नो ओठ चुच्चो पार्दै हजुर भन्दा म राम्रो भन्दै जिस्काई, मैले पनि भय भरको कृम दलेसी हन्नत भन्दै मुस्काईदिए। उ मेरो हात समाउदै हिडीरहेकी थिई अनि गफिदै थिई जसरि हामी सदियौ पछि भेटिएका छो। जुत्ता लगाएर हामि शान्ति दिप तिर लाग्यौ, बाटै भरि "ए भैया, ए भैया, कुछ खाया नहि हे" भन्दै माग्नेको कमि थिएन। एउटाले त खुट्टै समायो १० रुपैया दिय पछि बल्ल छड्यो। मनमनै सोचे विदेशीहरु याहाको बारे के सोच्लान यो सब देखेर अनि सरापे विकास कोषलाई तर सतीको श्राप लागेको यो देशमा अरुको श्राप फिक्का हुदो रहेछ र मरो पनि व्यर्थै गयो सायद। यतिकैमा शान्ति दिप हर्दै सानुले हाम्रो मायापनि सधै यस्ते रहिरहोस है भनि, मैले पनि यो भन्दा अझ गाडा हुन्छ भन्दै स्टिमर चड्न थाल्यौ। जव जव स्टिमर कोल्टे परे जस्तो गर्थेयो उ मलाई जोडले समाउथि अनि मलाई उस्को म प्रतिको विश्वासको आभास हुन्थ्यो। अलि पर पुगे पछि उस्ले थुप्रै फोटाहरू खिची। स्टिमरबाट ओर्लिना साथ उसले केहि खुवाईस्यो न भोक लाग्यो भनि अनि हामी रेस्टुरेन्ट तिर लाग्यौ र अर्डर दिन थाल्यो। सोचे मायाले जिन्दगी अर्थपुर्ण हुदो रहेछ चाहे त्यो आमा-बाबाको होस चाहे दाजु,भाई,दिदी,बहिनीको वा चाहे सानुकै जस्तो। बाटो भरिका ति मान्छे सम्झिय, सुकिला-मुकिला, झुत्रे-झाम्रा सबै कसै न कसैको मायाको लागि बाचिँ रहेका थिए र त संसार सबैका लागि रमाईलो छ। चिसो मौसमलाई सूर्यले धाबा बोल्दै थियो सानुले पानी मलाई घर छिटो जानू पर्छ अरु ठाउ पनि घुमाईस्यो भन्दै रेटुरेन्टबाट निस्कन आग्रह गरि म पनि बिल तिरेर उसलाई घुमाउन तर्फ लागे, उ पहिलो चोटी जो आएकी थिई। उसलाई पुरै घुमाई दियर गाड़ी चडाईदिय, मुख निन्याउरो पार्दै सिटमा बसि। गाडिको आकृति धमिलो हुदै गयो तर सानुका बाई-बाई गरेका हातहरु प्रस्टै थिय। सायद माया यही हो।
#लुम्विनी_डायरिज
#केशब_ज्ञवाली
बिदाको दिन आंखा पनि आफै खुल्दो रहिछ। ६ बजे नै उठे, फ्रेश भए, नहु पनि किन आज मलाई मेरी सानू भेट्नु आउदै थी। उ मायादेवी पुगिसकेकि रहिछे, रिसाएको लवजमा फोन गर्दै भनि "टाईममा कहिले नपुग्ने है"। उसको यति वाक्य पछि फोन कट्यो, सायद उसैले काटि होली। म पनि हतार हतार कोठाबाट निस्के, भरखर बैनिले किन्देको रेबनको चस्मा, खैरो टिसर्ट र ब्लु जिन्समा। बाहिर पानी सिमसिम परिरहेको थियो, चिसोले मलाई छिटै असर गर्ने भय पनि छाता बोकिन यसकारण कि मलाई पानीमा भिज्न आन्नद आउथ्यो। लगभग एक मिनेट जतिमा गेट नँ ५ मा पुगेँ। बाटोमा धेरै जोडीहरु खुसी देखिन्थ्य। तर तिनै जोडी र तमाम मान्छेहरुका बिचमा मैले बच्चा बेला स्कुलबाट पिकनिक आउदा देखेको शरिर भन्दा खुट्टा ठुलो भयको उहि मान्छे विह्ल चियरमा सहयोगकालागि याचना गरिरहेको थियो। यस्ता कुराले कहिले नपग्लिने मेरो मन खोई आज कुन बतासले छोयो, खल्तिबाट बिस रुपैया निकालेर दिए। मनमनै सोचे म सोनोमा आउदाको लुम्विनी र ठुलोमा आऊदा सम्म यस्ले थुप्रै अनुहार फेरेछ, यहाका मान्छेहरु मान्छे बाट साहु भयछन् तर अहँ त्यो माग्ने दाईमा केहि परिवर्तन देखिन। सायद भगवानेले पनि गरिव र आसहायलाई नै हेप्दो रहेछन्। फेरी मेरो फोन बज्यो, सानुको थियो, उठाउन नपाउदै "म फर्किए" भन्दै फोन राखी। फर्किन त कहा सक्थि र माया गर्ने पाकि छ अनि घुर्कि लगाउछे मोरी, मनमनै सोचे। म हतार हतार मायादेवी मन्दिर पुगे, राजेश हमालले फिल्ममा धुलो उडाए सरिको बाटोमा आजकाल राता टायल(सायद) बिछ्याईछन् अनि जुत्ता चप्पल् राख्ने ठाऊ व्यवस्थित भएछ। जुत्ता खोल्दा खोल्दै सानूलाई देखे, मेरो एक आखरको सानुमै उसले मलाई देखी अनि नाक खुम्च्याउदै रिसाएको जस्तै गरि मतिर आई। किन रिसाएकि म आए त भनि नसक्दा उसले जहिले यस्तै गर्ने भन्दै मलाई प्याट पिटी अनि छाता ओड्नु पर्दैन भन्दै गाली गरि। यतिकैमा उस्को रिस सकिसकेको थियो, म जो उस्को अगाडी थिए। हामी मन्दिर जान अघि बड्यौ, प्रवेश द्वारमा नाम र ठेगाना लेखे अनि मायादेवी मन्दिर परिसर भित्र पस्यौ। पानि परेको भयर बिच्छ्यायको कार्पेट पुरै भिजेको थियो, त्यसैले हामी टायलमाथी बाट हिड्यौ। मरो मानसपटलमा भने पहिलेको लुम्विनी घुमिरहेको थियो र सानुलाई भने कति राम्रो भएछ है अहिले, उसले पनि "खोई मलाई के थाहा, तर यो भन्दा राम्रो त हजुर होइसिन्छ" भन्दै मतिर हेरि। मैले पनि मन्द मुस्कान दिए, आखिर आफ्नो तारिफ जो पाएको थिए। हामी भित्र पस्यौ, मुलद्वारमैै लेखिएको "कृपाय शान्त रहिदिनुहोला"ले मलाई कचतकुताई रह्यो। एक फन्को मारेपछि भगवान बुद्ध जन्मेको ठाउँ हेर्यौ अनि यत्र तत्र छरियका पैसा देखेर विकास कोष सम्झिय र त्यहाका कर्मचारि। हामी पोखरी घुम्यौ, त्यहाका कछुवा हर्यौ, त्यो बुढो रूख अझै पनि तन्नेरि नै देखिन्थ्यो। मलाई याद छ सानोमा तेहि रुखको विचबाट सास नफेरी छिर्यौ भने मनोकामना पुरा हुने आशमा गरेको त्यो बालापन, तर अहिले बन्द गरिएको रहेछ अनि आशोका पिल्लर हेरेर बाहिर निस्कनै लाग्दा उसले मालाई तानेर एउटा सेल्फि लिउ न भनि अनि आफ्नो ओठ चुच्चो पार्दै हजुर भन्दा म राम्रो भन्दै जिस्काई, मैले पनि भय भरको कृम दलेसी हन्नत भन्दै मुस्काईदिए। उ मेरो हात समाउदै हिडीरहेकी थिई अनि गफिदै थिई जसरि हामी सदियौ पछि भेटिएका छो। जुत्ता लगाएर हामि शान्ति दिप तिर लाग्यौ, बाटै भरि "ए भैया, ए भैया, कुछ खाया नहि हे" भन्दै माग्नेको कमि थिएन। एउटाले त खुट्टै समायो १० रुपैया दिय पछि बल्ल छड्यो। मनमनै सोचे विदेशीहरु याहाको बारे के सोच्लान यो सब देखेर अनि सरापे विकास कोषलाई तर सतीको श्राप लागेको यो देशमा अरुको श्राप फिक्का हुदो रहेछ र मरो पनि व्यर्थै गयो सायद। यतिकैमा शान्ति दिप हर्दै सानुले हाम्रो मायापनि सधै यस्ते रहिरहोस है भनि, मैले पनि यो भन्दा अझ गाडा हुन्छ भन्दै स्टिमर चड्न थाल्यौ। जव जव स्टिमर कोल्टे परे जस्तो गर्थेयो उ मलाई जोडले समाउथि अनि मलाई उस्को म प्रतिको विश्वासको आभास हुन्थ्यो। अलि पर पुगे पछि उस्ले थुप्रै फोटाहरू खिची। स्टिमरबाट ओर्लिना साथ उसले केहि खुवाईस्यो न भोक लाग्यो भनि अनि हामी रेस्टुरेन्ट तिर लाग्यौ र अर्डर दिन थाल्यो। सोचे मायाले जिन्दगी अर्थपुर्ण हुदो रहेछ चाहे त्यो आमा-बाबाको होस चाहे दाजु,भाई,दिदी,बहिनीको वा चाहे सानुकै जस्तो। बाटो भरिका ति मान्छे सम्झिय, सुकिला-मुकिला, झुत्रे-झाम्रा सबै कसै न कसैको मायाको लागि बाचिँ रहेका थिए र त संसार सबैका लागि रमाईलो छ। चिसो मौसमलाई सूर्यले धाबा बोल्दै थियो सानुले पानी मलाई घर छिटो जानू पर्छ अरु ठाउ पनि घुमाईस्यो भन्दै रेटुरेन्टबाट निस्कन आग्रह गरि म पनि बिल तिरेर उसलाई घुमाउन तर्फ लागे, उ पहिलो चोटी जो आएकी थिई। उसलाई पुरै घुमाई दियर गाड़ी चडाईदिय, मुख निन्याउरो पार्दै सिटमा बसि। गाडिको आकृति धमिलो हुदै गयो तर सानुका बाई-बाई गरेका हातहरु प्रस्टै थिय। सायद माया यही हो।
#लुम्विनी_डायरिज
#केशब_ज्ञवाली
No comments:
Post a Comment