उनी र म

झरि पर्ने महिना भएपनि बिहानैदेखी सुर्यको चर्को रापले पृथिवीलाई सेकीरहेको थियो। प्राय मानिसहरु घरभित्रै आराम गरिरहेका थिय र सुर्यको रापलाई छल्ने प्रयास गरिरहेका थिय, बाटो नियाल्दा यस्तै सोच आउथ्यो किनभने भिड निकै कम थियो अनि आवत जावत पनि। मलाई भने त्यो रापले भन्दा पनि कान्छुको प्रतिक्षाको हुर्कोले पोलिरहेको थियो। हूनपनि आज धेरै पछि हामी भेट्ने मौका मिलेको थियो, दुवै जनाले मनका कुरा साट्ने बाटो मिलेको थियो त्यसैले त  खुसीको कुनै सिमा थिएन। मन चङासरि उडिरहेको थियो। घडिको सुईपनि ढिला गतिमा चलिरहेको भान भैरहेको थियो। मायामा परेपछि यस्तै हूदोँ रहिछ क्यारे किनभने मलाई कहिले पनि त्यस्तो छट्पटि भएको थिएन अनि मोबाईलबाट उसको नम्बरमा फोन लगाए। फोन ब्यस्त थियो। तिन चोटी सम्म प्रयास गरे, फोन ब्यस्त नै थियो अनि फोन काटे। फोन काटेको ५ सेकेण्डपनि बित्न नपाउदै मेरो मोबाईलको रिङटोनले, फोन आएको संकेत दियो। हतार हतार फोन उठाय, उसैको थियो। फोन रिसिव गर्न नपाउदै, "फोन कहाँ बिजी" भन्दै रिसाय जसरि प्रश्न गरि हाली। "तिमीलाई नै गर्दै थिए कान्छु" भनेपछि उसको रिस कम भयो अनि मायालु स्वरमा "कहाँ होईसिनन्छ" भन्दै सोधि। "तिमीलाई कुरिराछु, निस्किन्छौ कति बेला" भनेर पुरै वाक्य टूङयाउन नपाउदै" हजुर रेडि होईसियो, म पन्ध्र मिनेटमा पुग्छु" भन्दै फोन काटि। म पनि रेडि हुन थाले अनि उसैको फोनलाई कुरेर बसिरहे। ठिक पन्ध्र मिनेट पछि फोन गर्दै " म चौराहा आईपुगे, हजुर छिटो आईस्यौ" भनेर फोन गरि। म उसको फोन राख्नसाथ बाईक स्टार्ट गरेर चौराहा पुगे। ऊ ब्लैकफोरेस्ट अगाडी उभेकि रहिछे, देखी हाले। बाइक पार्किंग गर्दै उसको छेउमै पुगे। मलाई देख्नासाथ उसले अंगालो हाली। मलाई भने अप्ठ्यारो महसुस भैरहेको थियो, अनि "पागल सबैको अगाडि लाज लाग्दैन" भनेर भनिदिए। उ भने उल्टै "मलाई हजुरको माया पाए पछि, दुनियाको चिन्ता लाग्दैन" भन्दै "हिडिसियो भित्र जाम, मलाई भोक लागेको छ" भनेर ब्लैकफोरेस्ट भित्र लगी। हामि भित्र पस्दा प्राय सबै मायालु जोडीहरु बसिरहेका थिय। अन्तिमको सिट खाली रहेछ, हामी त्यहिँ बस्यौ। उ पनि म नजिकै आएर बसि। मैले उसलाई केहि नसोधि म:म मगाय अनि उसलाई मन पर्ने ब्लैकफोरेस्ट पनि। हजुर त मोटाईसेछ भन्दै आफ्नो मायाको भाव व्यत्त गरिरहि। हामि कुरामै मस्त थियौ। थुप्रै मानिसहरू आउने जाने क्रम चल्दै थियो तर हामिलाई भने त्यो पल प्यारो लागिरहेको थियो अनि मनका कुरा साट्नमै व्यस्त थियौ। यतिकैमा हाम्रो अर्डर आईपुग्यो। उसले म:म भन्दा भनि केक तिर हात लम्काई अनि खान थालि। उसले म:म नखाएको देखेर, "म:म किन नखाकी" भनेर सोधे अनि "म डाईटिङमा छु, हजुरलाई खुवाईदिन्छु" भन्दै मलाई खुवाईदिई। मलाई त्यो क्षण एकदमै प्यारो लागिरहेको थियो। भित्र भित्र आफु बच्चा जस्तो अनुभुति भैरहेको थियो। सोचिरहेको थिय, आज समय यहि रोकियोस् अनि हामी यस्तै मायाको वातावरणमा हराई रहन पाउँ। म सोचमा डुबेको देखेर उसले "के भयो? आफ्नै हातले खुवाईदिएर मख्ख परिसियो क्या" भन्दै जिस्काई। म मन्द मुस्कानले उसलाई उत्तर दिय अनि "आजकल केकले मान्छे दुब्लाउदो रहेछ है" भन्दै जिस्काए। उसले उठ बटारदै म तिर हेरी। म:म र केक सकिसकेको थियो, अनि हामी बाहिर निस्कने निर्णय गर्यौ। दुवै जना त्यहाबाट निस्कियौ। कता जाने रहर छ त कान्छुको, पेट त अब भरियो होला केकले भनेर फेरी जिस्काई छाडे। "हजुर पनि" भन्दै मायाले ढाप मारी। हामी यसै पनि कमै मात्रमा भेट्थ्यौ, दुवैलाई कोलाहल, भिड तेती ठिक लाग्दैन थियो, त्यसैले प्राय शान्त ठाऊँ हाम्रो रोजाईमा पर्थ्यो। हामी दुवै सोचमा डुब्यौ, मैले मौनता तोड्दै सिद्बबाबा जाने भनेर प्रस्ताव राखे। उसले तेती सुन्न नपाउदै "के बिहे गर्ने बिचार छ क्यो" भन्दै भनि अनि मैले नि "यसरि त के बिहे गर्नू, बिहे त पन्चे बाजा सहित तिम्रो घरमै आएर गर्छू" भनेर मुस्काईदिय। एकैछिनमा "फुलबारि जाउँ न बरु म गाकै छैन" भन्दै ईसारा गरि। म उसकै ईसारा अनुरूप लागे। बिस्तारै अगि हिड्दै थियौ। बोटोमा सवारि साधनको चाप देखेर अच्मित परे। मिलनचोकमा जाम हुन थालेछ। मानिसहरुको विलासिपनलाई सम्झे, विग्रिदो स्वास्थ अनि वातावरणलाई। तर आफ्नो सहर विकासित र आधुनिक भएको देख्दा कता कता खुसी लागी रहेको थियो। पछाडिबाट उसले खोई के के भन्दै थिई, मैले राम्रो सँग सुनिन। हामि अगाडि बड्दै गयो, नयाँबसपार्क, हस्पिटल लाईन सबैले आफ्नो मुहार फेरेछन। मनसपटलमा बच्चा बेलामा बसपार्कमा साईकल कुदायको सम्झना आयो। ति दिन सम्झदा मनमा खुसीको आभास भयको थियो। वितेका दिन सम्झिदै हस्पिटललाईनबाट देब्रे हुदै नेपालगन्ज रोड तिर लागे। त्यो ठाउको पनि मुहार फेरियको रहेछ। तिनाउ पुल हुदै हामि गन्तव्यमा पुग्यौ। हामि पुग्दा पुग्दै फुलबारी बन्द हुनै लागेछ। टिकट काउन्टरका एक जना दिदीले जानेभए १५मिनेट छ है भाई भन्दै ईसारा गर्नुभयो। "१५ मिनेटमै फर्किनु पर्ने भित्र नजाम, होस छोड्दिसियो, बरु ऊ त्याँहा चौपारीमा बसौ" भन्दै मलाई चौपारि तिर लगी। साच्चै नै त्यो ठाऊँ शहरि कोलाहल बाट मुत्त थियो अनि मानिसहरूको आवतजावत पनि कम थियो। हामि त्यहि चौपारीको पर्खालमाथि बस्यौ। उ मेरो काधँमा आफ्नो टाउको ढल्काई कुरा गर्दै थिई। म पनि उसका मायाका कुरा सुन्दै आन्नद लिरहेको थिए। उसले हामी नभेटेकादेखीका सबै कुरा भन्दै गई अनि म उसलाई सुन्दै। उसको बोलीमा पुरै मायाको आभास पाईराखेको थिय। लागिरहेको थियो यस्तो माया गर्ने मान्छे हरेकले पाओस, अनि त जिन्दगीमा कसैले दु:ख सहनु पर्दैनथ्यो। त्यहि सोचमा डुब्दा डुब्दै चौपरिबाट देखिएको बुटवलको मनोरम दृश्य हेरे। जति कोलाहल भए पनि शहर हेर्दा एकदम मनोरम लागिरहेको थियो। मलाई झस्काउदै "कहाँ हराको" भन्दै गाली गरि, "त्यो दृश्य हेर, तिमी अनमियर आउने घर उ त्याहाँ छ" भनेर जिस्काए। उ भने जिस्किने मुडमा रहिनछ, मिठा मिठा कुरा गरस्यो न, कति दिनमा भेट भाको छ भन्दै फेरी आफै कुरा सुरू गरी। यसपाली भने ध्यान पुर्वक उसका कुरा सुन्दै गए अनि जवाफ दिदै गय। साझँ हुन लाग्दै थियो, घामले पनि बास खोज्न लागे जसरि हराउदै थियो। मन त थिएन तै पनि, हामी पनि अब छुटिने निर्णय गर्यौ। फुलबारि गेट आगाडि पार्किङमा राखेको बाईक निकालेर स्टार्ट गर्दै उसलाई बस्नलाई ईसारा गरे। हामि त्यो ठाउ छाडेर घर तिर लाग्यौ। उसलाई घर सम्म पुर्याउनु थियो अनि मलाई फर्किनु पनि थियो। बाईक अलि स्पिडमै कुदाईरहेको थिय। पछाडिबाट "कति हतार हो छुटिनलाई" भन्दै गाली गरि। उसको त्यो बोलीमा छुटिनु पर्दाको पिडा झल्किरहेको थियो। तेती बेला मैले उसको मायाको भरपुर आभास पाएको थिय। उसलाई छुटिनु मननै थिएन तर समय तेस्तै थियो। हरेक बोलीमा माया झल्किरहेको थिय। लगभग २५ मिनेट जतिमा उसको घर आईपुग्यो। मैले चोक सम्मै छोड्दिने निर्णय गरेर बाईक रोकी हाले। यतिकैमा उसले प्रश्न तेर्साईहाली "किन बाईक रोकिसेको, मलाई घर सम्मै पुर्याईदिसो"। उसैको ईच्छा अनुरूप घर अगाडि सम्म पुर्याईदिए। बाईकबाट झर्दै गर्दा उसका आखाँ रसाईसकेका थिय। उ सँग छुटिननु पर्दाको पिडा त मलाई पनि थियो तर मनलाई सम्हाले अनि उ सँग बिदा मागे। उसको बोली लरबराई सकेको थियो। "पुगेर फोन गर्सियो है" भन्दै बाई बाई गरि। म पनि बाईक फर्कायर "बाई कान्छु, मन नदुखा, अनलाईनमा कूरा गरुलानि" भन्दै घर तिर लागे। बाटो भरि उसलाई सम्झिय अनि उसको मायालाई पनि.........